Suinarda

Oud-leerlingen en -leerkrachten DBZ

Articles

Bij het overlijden van Sabine Vercauteren

Sabine Vercauteren, geboren te Sint-Niklaas op 10 juli 1966, overleed te Gent op 23 september 2019.
Ze was master in de fysica en leerkracht in het Don Boscocollege te Zwijnaarde.

Tijdens de uitvaartplechtigheid getuigden drie collega’s, Christophe Perneel, Els Colle en Liesbet Jacobs over hun herinneringen aan Sabine.
________________
De rede van Christophe Perneel

Sabine
Zondagmorgen zei je op zachte toon dat je zou meeluisteren naar m’n woorden.
We waren het er allemaal over eens, en ook jij beaamde het: het voorbije schooljaar was voor jou een goed schooljaar, zelfs een grand cru. Je kon weer staan en zijn op school zoals jij dat wou: zelfzeker, gedreven, goedlachs, fier, gefocust op je lessen, bekommerd om je leerlingen, verbonden met je collega’s. En dit van ’s morgens vroeg, bij het drinken van je lievelingskoffie, tot na het zevende lesuur, bij een babbel over de voorbije werkdag.
Je talent en professionaliteit als leraar fysica blijken o.a. uit reacties van leerlingen, telkens je terugkwam na een langere periode van afwezigheid: “We zijn blij dat Mevr. Vercauteren terug is, nu begrijpen we het weer” of “Goed dat Mevr. Vercauteren opnieuw les geeft; ze kan het goed uitleggen”. Prachtig toch om te horen, Sabine!
“Mevr. Vercauteren”… “Mevrouw”: ja, dat was je voor je leerlingen: een dame, une grande dame. Je vakbeheersing maakte indruk. Ook je geduld en toewijding waarmee je je leerlingen begeleidde. En dit alles met heel veel stijl: je zag er altijd beeldig uit. Je wou zowel in je vak als in je levensstijl een voorbeeld zijn voor je leerlingen. En voor ons. Dankjewel, Sabine!
Ook je engagement op school mag een inspiratie zijn voor vele collega’s. Je was, als je gezondheid het toeliet, steeds aanwezig op allerlei schoolse evenementen. Eén van de vele rode draden hierbij is je liefde voor muziek en woord: je was een gewaardeerd jurylid bij onze jaarlijkse poëziewedstrijd en een trouwe supporter bij kooroptredens en toneel. Ik herinner me ook nog hoe je zelf met volle goesting verschillende keren meedeed aan het leerkrachtentoneel. In het stuk ‘De nacht van 16 januari’ speelde jij rechter en was ik jouw stand-in. Maar zo goed en kwaad als je kon trotseerde je de fysieke hindernissen. Wat speelde je die rol schitterend, Sabine!
Je ging ook graag op stap met collega’s. Je kleurde de vakantiekampen naar de Tarn of de fietstochten doorheen de Provence. Ons aanmoedigen, de catering verzorgen, eerste hulp bieden, een extra boodschap doen,… Niets was jou te veel gevraagd. Merci, Sabine!
Wanneer je tijdens een moeilijkere periode toch naar school bleef komen, ging al je energie naar je lessen. Wij beseften te weinig hoezeer een lesdag z’n tol eiste bij jou, veel meer dan bij ons.
Vaak was je ook stil in onze leraarskamer. Zo gaf je een signaal dat het niet goed ging met jou. Het was niet altijd eenvoudig om je op te beuren of te troosten. Je liet het nu eens toe, dan weer niet. Wij vonden niet altijd de juiste woorden. Maar bij het belsignaal stapte je telkens weer moedig naar je leerlingen. Heel veel respect, Sabine!
Het voorbije schooljaar hoorden we opnieuw je schaterlach. Je praatte weer voluit over alles mee, want dat kon je oh zo goed, of het nu ging over mode, koken of over de koers, je lievelingssport op tv. Je vulde weer de leraarskamer met je charisma en enthousiasme.
Je overgave voor de schoonheid van de vele facetten van het leven zal op DBZ nog lang blijven nazinderen. Je hebt een stempel gedrukt op zoveel mensen, op school en daarbuiten. Een stempel die we heel hard zullen koesteren.
Dank je voor die on-uit-wis-bare inkt. Je schreef ermee tot diep in ons en mijn hart.
Adieu, Sabine. Adieu, lieve collega. Adieu, goede vriendin.
____________
De rede van Els Colle

Lieve Sabine
Wij hebben elkaar leren kennen in september 1992, toen jij als nieuwe leerkracht fysica begon les te geven. Wij keken hoopvol uit naar je komst. Jij kwam immers aan met een stevige reputatie opgebouwd in Don Bosco Sint Denijs Westrem.
Van in het begin was duidelijk dat jij een geboren leerkracht was: kordaat, met heel veel natuurlijk gezag, vaak ook streng, maar altijd rechtvaardig; geïrriteerd en teleurgesteld als verstandige leerlingen er de kantjes af liepen, maar o zo geduldig voor die leerlingen die ploeterden en werkten om die aartsmoeilijke fysica onder de knie te krijgen. Hoe dikwijls heb ik je niet buiten de lesuren geduldig extra uitleg zien geven aan die leerlingen die het moeilijk hadden. Je was ook een gedroomde klassenleerkracht: begaan met je leerlingen, zeer empathisch, trots ook als zij zich binnen of buiten de school onderscheidden.
In het begin van je loopbaan was jij voor mij een goede collega, iemand met wie het klikte. we waren ook dikwijls samen op stap met onze leerlingen. En geleidelijk aan zijn we van collega’s vriendinnen geworden.
Na mijn pensionering zijn we elkaar zeer geregeld blijven zien: we stelden altijd een heus programma op: samen iets eten, wat wandelen, koffie drinken, een filmpje meepikken, althans dat was onze bedoeling. Meestal waren we zó aan het babbelen dat er van wandelen niet veel in huis kwam. Ik herinner mij nog levendig, een tweetal jaar geleden, een dag in december: we hadden afgesproken aan het Zuid in Gent en waren zoals gewoonlijk uren aan het babbelen, zó verdiept dat we niet gemerkt hadden dat het ondertussen al een tijdje aan het sneeuwen was en dat het verkeer in Gent muurvast zat. Het heeft mij toen 3 uur gekost om weer thuis te geraken, maar dat was het meer dan waard.
Onze laatste afspraak was in juli: je zag er stralend uit, piekfijn gekleed zoals altijd, je haar elegant opgestoken en je leek zo gelukkig en ontspannen. Je keek uit naar die twee maanden vakantie en vooral naar de zon, want daar kon jij intens van genieten.
En dan, enkele weken later, geheel onverwachts telefoneerde je mij met het nieuws van een nieuwe kanker. En je was zo vol goede moed: je ging er helemaal voor, je zou die kanker wel eens een tweede keer overwinnen! Het leek wel alsof jij mij aan het troosten was in plaats van ik jou. En ook na de operatie was je vol moed: het was allemaal goed verlopen, je mocht vroeger naar huis dan gepland en men zou zo vlug mogelijk aan de chemo beginnen. En dan liep het mis. En het doet mij zoveel verdriet om te weten dat je helse pijnen doorstaan hebt: wat had ik graag een deel van die last op mij genomen.
Die bewonderenswaardige moed zag ik duidelijk in de palliatieve afdeling van het UZ: jouw lichaam was aan het begeven, maar zeker niet jouw geest en je humor: hoeveel grapjes heb je niet liggen maken, gewoon om het je bezoekers iets gemakkelijker te maken! Opnieuw dacht je niet aan jezelf maar aan de anderen.
Lieve Sabine, ik heb zoveel genegenheid van jou gekregen, er is zoveel dat ik bewonder in jou. Ik neem met veel verdriet afscheid, maar ben zo ontzettend blij dat ik je al die jaren gekend heb. En ja, telkens ik een paar kousen aan trek zal ik met een glimlach aan jou denken, want jij hebt mij geleerd dat ook kousen bij de rest van je outfit moeten passen.
___________________
De rede van Liesbet Jacobs

Sedert vorige week vrijdag, toen ik van het werk thuis kwam en in mijn mailbox een berichtje vond van Sabines broer Johan, weet ik exact hoe het voelt om eerst aan de grond genageld te staan, dan de bodem te voelen wegzakken.

Neen, dit klopt niet. We zouden elkaar in het weekend zien, om samen hoopvol de toekomst tegemoet te kijken, met een knabbeltje, een glaasje en veel verhalen.

Sabine

We hebben elkaar dit weekend inderdaad ontmoet.

Het was pijnlijk te zien hoe de ziekte uiteindelijk toch met jou aan de haal is gegaan, ook al deed je er al die jaren alles aan om gezond en fit door het leven te gaan. Je doseerde werk, ontspanning, bouwde rust in, fysieke activiteit, kookte lekker gezond.

Maar het was ook deugddoend te zien hoe je zoveel rust en sereniteit uitstraalde. Aanvaarding ook. Het is goed, zei je. Je lachte en knipoogde in verstandhouding.

Sabine, hoe krachtig je de voorbije jaren getracht hebt naar het leven, zo krachtig was je vorig weekend in het loslaten van datzelfde leven.

Jij bent net iets ouder dan ik, en je stond al net iets langer op Don Bosco dan ik. Je leerlingen, je wetenschapslessen, je collega’s zijn voor jou altijd een belangrijk deel van je leven geweest.

Maar nog belangrijker was je familie. Wat kon je smaakvol vertellen over de groenten die je meekreeg vanuit papa’s hof in Belsele, wat kon je heerlijk pronken met een nieuwe aanwinst voor je garderobe, samen met je mama uitgekozen. Wat kon je honderduit babbelen over het reilen en zeilen van je familie. En hoe was je altijd weer bezorgd en oprecht geïnteresseerd naar hoe het met ons ging.

E hadden de dagelijkse routine van het werk niet nodig om elkaar te horen, te zien.
We deelden faits divers en diepe zorgen. In een van onze gesprekken n.a.v. weer eens een domper, hadden we het over verdriet en hunkering naar troost. Hoe dat een deel is van wie we zijn. Dat verdriet breekbaar maakt, en troost broos is.

Sabine
We bleven soms steken in aarzelende woorden, hortende gebaren en altijd een beetje falende pogingen. Maar naarmate we elkaar beter en beter leerden kennen, viel de aarzeling weg, spraken we onomwonden over wat ons bezighield. Nu eens lichtmoedig, dan weer naar de kern van het leven, steeds troostend.
Ik zal ze missen onze babbels, onze chats, onze telefoontjes.
Ik zal je missen, vriendin.