Vader Lucien en moeder Ghislaine, verre Katrien in Nieuw-Zeeland, lieve Kathleen, Marjorie, Fanny, Claire, Sebastien en Fleur, beste familie, vrienden en collega’s van Dirk, speciaal ook verre, maar close vrienden uit Zuid-Afrika,

Het is niet eerlijk, het is hard te moeten sterven voor uw tijd, vóór uw ouders, vóór uw dierbaren te moeten gaan, het is de wereld op zijn kop. Wie of wat maakt dat allemaal mogelijk? Ach, daar kunnen we onze kop en nog veel meer ons hart over breken, maar we gaan het nooit weten. Troost en verwerking zijn de enige paden die we willens nillens moeten gaan. Een poging.

Dirk, ik leerde hem kennen als leerling in het 4de middelbaar, toen de 3de WEB in Don Bosco Zwijnaarde, misschien niet direct de klaslèìder, maar toch zeker een stuk van het hart van de klas. Waar hij was, was er ambiance, je wilde erbij zijn, van rond hem kwamen de aanstekelijke geluiden, daar moest je zijn.
Zijn ogen konden guitig rollen, zijn lach is legendarisch, soms schamper, maar altijd luid en meetrekkend. Dat hartelijk positief zijn van Dirk ging later ook zo door, bij elke klasreünie was hij de ziel, en natuurlijk zo mogelijk nog meer de ziel van de feestjes erna: Komt Blomme? Dan kom ik ook. Een geijkte tweelijner.

Toen Dirk zelf collega-leraar werd, straalde hij diezelfde bezieling uit op de leerlingen en zeker op de collega’s. Hij was een ware Don Bosco- en DBZ-man. Op de facebook-pagina van Suinarda was hij vaak de eerste en zeker de trouwste om iets te liken. Tot 4 dagen voor zijn heengaan had hij de zonnebloemen als paginahoofd nog aangeklikt, voor mij was dat altijd een teken van leven, een teken dat hij nog meedeed. Dat vinkje, we zullen het missen.

Een babbel met Dirk, dat was altijd een shot energie. Hij wàs enthousiast én mààkte enthousiast.

13 jaar geleden deze tijd zaten we bij hem in Johannesburg, hij was de alfa en omega van onze reis, begin- en eindpunt. Gulle gastheer zijn, het zat hem gegoten, fier demonstreerde hij hoe hij de lessen in wereld-burgerschap op DBZ in toepassing had gebracht, beter dan zijn leraars! Hij werd de échte king of the road en een ideale gids, die vooral het hart van een land als Zuid-Afrika kon blootleggen en toonde hoe blank met zwart kan omgaan. Een verbindingsman waar we nood aan hebben.

Dirk was ook een man van vele talenten. In alle legde hij zijn ziel:
- als voetballer bv. bij de DBZ-scholieren speelde hij provinciaal kampioen op geestdrift en op groepsgevoel
- als gevoelsmens kon hij smelten voor muziek en deze dienst zou uit zijn oevers treden mochten we een fractie van zijn favorieten spelen;
- met zijn oog voor natuur en omgeving was fotografie zijn meest recente passie, zeer geïnspireerd door deze Vlaamse Ardennen;
- als verbindingsman was taal zijn ding, de vurige tongen van tal van talen brandden boven zijn hoofd: hij sprak vlot Frans, en van zijn doorleefd Engels en zijn prachtig Afrikaans kon ik zeer genieten. Baie danke, Dirk.

Dat zo een vitale kerel als Dirk, die zó beet in het leven, het zó vroeg moet afgeven, stemt ons in-droef, maar we moeten dankbaar zijn voor het plezier en de blijheid die hij ons verschafte. En we moeten blij zijn voor hem dat hij is kunnen heengaan geruggesteund, figuurlijk, letterlijk, en passend, tussen vrouwen als Kathleen en haar dochter.

Ach, Dirk, je had een hart zo breed als de hele wereld die je liefhad. Ik kan jou niet méér dankbaar zijn dan door jou te typeren met Bram Vermeulens ode aan het jonge jongenshart dat je was, bent en zal blijven, jouw jongenshart deed ook het onze bonken: merci, maat!

Het jongenshart
Dat zingt van grote verten
Dat klopt van eeuwig vrij
Van eeuwig vrij, klopt het jongenshart
Het jongenshart
Dat rilt van dwaze liefde

Het zingt, het klopt,
Het trilt, het bonkt, het beeft, het raast
Voor eeuwig, alles, wil het jongenshart