Het is nooit met zoveel woorden uitgesproken, maar de facto bleek Fernand dikwijls de man te zijn geweest die mij inwijdde in de talloze ‘zeden en gewoonten’, zeg maar tradities, van Don Bosco Zwijnaarde.
In de leraarskamer leerde hij mij via het toen populaire kaartspel ‘mensen foppen’ om het proper te zeggen (iemand commercialiseerde dat later tot UNO)de ‘trukken’ van sommige collega’s kennen. Op het voetbalveld stuurde hij mij aan, daar was hij een echte dirigent met vista en bemoediging. Op de fiets leerde hij mij doseren, op adem komen als het kon en slim klimmen. Hij tipte mij vele boeiende schoolactiviteiten zoals bv. de vijflandentocht, de schoolploeg en het tijdschrift.
Voor dat schooltijdschrift Populierenzang was hij onze betrouwbare grafische rots, voor covers en illustraties … Uit dit alles blijkt ook dat Fernand wel overal op DBZ tussenzat (en op DBZ zit je dan wel tussen veel). Hij gaf figuurlijk en zeker letterlijk vorm aan de school. Affiches, uitnodigingen, toneeldecors … ze kwamen van zijn stijlrijke hand.
Hij had ook de gave om met iedereen zeer vlot overweg te kunnen. In die zin was hij een ware bruggenbouwer tussen graden, bureautjes, collega’s. En wat hem daarbij vooral sierde: hij dèèd het op de werkvloer én bleef er zeer bescheiden bij. Dat droeg en draagt bij tot de grote sympathie die hem altijd te beurt is gevallen. Hij is zeker met andere generatiegenoten een grootmaker van de kleine school uit de jaren ’60 tot de succesvolle enthousiaste bijenkorf nu. Op DBZ verbonden met zijn vrouw Christa, was hij de ‘cherchez l’homme’, de sterke man achter de sterke vrouw. Menselijke motoren in de school. Zijn belangstelling was groot, van sport over kunst tot tuin. Hij kon het ook overbrengen, verbaal en visueel. Hij was een voorbeeld van een salesiaanse leerkracht, van een leerkracht plus.
Zijn warme persoonlijkheid is zijn kern. Die zal door iedereen met pijn gemist worden. Denken aan hem zal ons altijd met positief enthousiasme vervullen. (Jean-Marie)