Frank Leys was een van de aangenaamste mensen die ik meegemaakt heb in mijn leven. Ik leerde hem kennen toen ik het eerste jaar in DBZ les gaf in 1972. Zijn goede naam en faam gingen hem toen al vooraf. De collega-leraren toen hadden zeer veel respect voor een der beste, zoniet de beste leerling van ‘zijn jaar’. Frank werd dan ook beschouwd als de spreekbuis van de leerlingen. Ik weet niet of er toen al officieel een leerlingenraad was op DBZ. Het bijzondere aan de dialoog met Frank was dat daaruit altijd een oplossing is gekomen. Nooit werden bruggen opgeblazen of pinde men zich vast op ingenomen posities. Frank had een gave voor diplomatie. Zijn tussenkomsten waren nochtans niet simpel en zijn resultaten waren blijvers. Twee voorbeelden:

1/ In het protest tegen de maatregel om elke jongere van 18 verplichte legerdienst op die leeftijd op te leggen (minister van Van Den Boeynants, 1973), wou DBZ meedoen aan de betoging van de Gentse scholieren. Frank, aan het hoofd van de leerlingendelegatie met o.a. Rudy Devuyst zaliger en Jimmy Martens, wist de nochtans strenge directeur Biesmans ervan te overtuigen DBZ-leerlingen van 5 en 6 te laten mee opstappen! Franks letterlijke démarches leverden op: de maatregel van VDB werd geschrapt.

2/ In 70-71-72 was het nog verplicht voor elke vakleraar op een vaste dag in de week huiswerk te geven, volgens het aantal vakuren bv. 6 uur wiskunde: 2 huiswerken per week, een op dinsdag en een op donderdag; 3 uur Engels: 1 huiswerk per week enz. Daarbovenop kon elke leraar elk lesuur binnenstappen en een overhoring geven. In de praktijk kondigde hij dat wel een paar dagen op voorhand aan. Maar dat leidde tot overbelasting: huiswerken en bv. twee overhoringen … In vele sessies werkten leraren en leerlingen, zeg maar vooral Frank een toen als evenwichtig ervaren systeem uit van gespreide overhoringen, de grote in een vast systeem, de kleine nog willekeurig. Daarop werd het geleerde etiket ‘docimologie’ gekleefd, ik meen zelfs vanuit de Guimardstraat, in de volks/leerlingenmond werd het G.O.-systeem genoemd. Het was echter het resultaat van de bespreking o.l.v. de 17-jarige Frank Leys, die dit bovendien op papier zette. Dit systeem werd hervormd, maar is in feite nog de basis van de huidige evaluatie met HT’s e.a. Frank was in deze de praktische uitvinder van de gespreide evaluatie, die later overal ingang vond.

Frank was sterker dan wij denken zeer verbonden met Don Bosco (Zwijnaarde), wel altijd met een kritische blik en een rustig relativeringsvermogen, maar toch zeer loyaal. Hij keerde na zijn studies klassieke filologie dan ook graag terug naar DBZ. Hij was zeker een briljant academicus geworden aan de universiteit, een onderzoeker, ja een prof. Maar wellicht omwille van wat ‘gevleugeld’ nog steeds ‘de geest van Don Bosco’ kwam Frank weer ‘naar huis’. Uitgerekend die geest, stel je voor, dreigde hem parten te spelen bij zijn vaste benoeming. Hij ‘speelde’ zogezegd niet genoeg mee met de leerlingen. Dat was nog in de zéér enge opvatting dat elke leraar een voetballer, en liefst een goede moest zijn op DBZ. Maar de directie of DB-lerarenbegeleiding kreeg hierbij tegenwind vanuit de basis: de leerlingen. Zij organiseerden ludieke manifestaties pro Leys onder het motto dat ook niet sporters moeten kunnen lesgeven aan DBZ. Frank werd toch benoemd en maakte zo de weg vrij voor een breed palet aan activiteiten, niet louter sportieve, die met leerlingen konden gedeeld worden.

Frank was op die manier een baanbreker op DBZ en zette aldus de school op de muzische en culturele kaart. Die lijn zou hij doortrekken en uitbouwen in diverse aspecten van zijn latere carrière als leraar: hij werd met Els Colle de motor van de poëziewedstrijd. Zijn analyses en commentaren van de gedichten werden zeer gesmaakt en zijn intussen legendarisch. Frank genoot van taal. Frank woonde in taal. De oratio in alle vormen was zijn ‘fort’, maar ook in het toneel kwam hij lichtvoetig uit zijn woorden (Mijnheer gaat op jacht, 1984). Zijn sonore bas was een solide bas-is voor zijn zingen in het schoolkoor.

Frank was de tolerantie in persoon. Een mensenfluisteraar: waar andere twee stenen kunnen doen vechten, was hij het tegenovergestelde: water en vuur doen overeenkomen. De man van de synthese. Kalm ook, rustig verder doen, festina lente. Vir bonus. Homo sapiens, de goede versie.