Van Jean-Marie Schepens:, uitgesproken op de afscheidsplechtigheid:

Patricia, Pascal, beste familie, vrienden en collega’s,

Het is niet te geloven dat Gerard, de man die overal bij was, er nu niet meer is, en er niet meer zal bij zijn. Als we bij elke bijeenkomst die enigszins verband houdt met Don Bosco en school, maar eventjes Gerard zoals normaal was, er weer bij denken, dan zullen we echt ontelbare keren aan hem terugdenken. Pensioen of niet, dat maakte voor Gerard niet uit, hij bleef in beeld op school. Het maakt hem tot een iconische persoonlijkheid van DBZ, een van die leraren die je nooit vergeet, die het gezicht van de school zijn. En dat blijkt uit de vele reacties.

Gerard was een geboren en getogen Don Bosco-man. Hij volgde bij Don Bosco in Sint-Denijs-Westrem de Latijn-Griekse en studeerde er af in 1957 toen het college daar nog onder één dak met het Technisch Instituut gehuisvest was. Hij werd leraar op Don Bosco in 1962 als een van de eerste lekenleerkrachten toen het splinternieuwe college afzonderlijk startte in Zwijnaarde. Hij was dus op meer dan één gebied een pionier. Hij gaf eerst Latijn, wat ik niet wist en recent van Pascal vernam. Hoe wijs is het niet dat een oud-leerling als zijn dokter nog hele teksten kan citeren van wat hij hem leerde? Zoiets zegt iets over je impact en doet deugd. Vervolgens gaf Gerard Engels en Geschiedenis. Maar hij gaf meer dan dat. Hier kom ik op het terrein van mijn persoonlijke herinneringen aan hem, die ook voor iedereen hier wellicht een beetje herkenbaar zullen zijn. Onrechtstreeks leerde ik immers Gerard kennen door de leerlingen die Engels van hem kregen in de 3des en die hij mij doorgaf in de 4des. Zij vertelden mij wat Gerard hun had verteld in zijn lessen, over zijn vrienden in Manchester bijvoorbeeld, een levende basis voor zijn Engels, en vooral vertelden ze mij over zijn levenslessen. Daaruit blijkt dat Gerard als geen ander de wereld van de leerstof kon opentrekken voor zijn leerlingen. En precies dàt herhalen ze nu ook weer in hun talrijke reacties.

Toen ik in 1971 een jonge onervaren collega werd van Gerard, was hij voor mij tegelijk een verwelkomende vaderfiguur en een voorbeeld van hoe je je moest inburgeren in een Don Bosco-school. Het was immers toch een kleine cultuurschok voor een leek uit een bisschoppelijk college om mee te draaien bij de salesianen: je werd geacht aanwezig te zijn, mee te doen, van alles te kunnen of het te leren. Gerard was een toonbeeld daarin. Onze relatie bleef duren, het werd een duurzame, later des te meer zo toen hij mij wat zijn duiven achterlaten duurzaam liet recycleren in mijn moestuin.

Uit een lange lijst van zijn activiteiten kies ik 4 domeinen die uiteindelijk en logisch zullen culmineren in zijn levenswerk, letterlijk werk voor het leven dat nooit ophoudt, met name Suinarda, de oud-leerlingen, die we gerust allemaal de zijne mogen noemen. Vier domeinen dus: toneel, sport, feesten en reünies, en je merkt daarin de rode draad van samen-zijn.

Don Bosco Sint-Denijs had al een rijke traditie van toneel, met vaak twee voorstellingen per jaar. Gerard nam dat mee naar Zwijnaarde en startte er met de regie van schooltoneel dat later ongekende hoogtepunten kende op DBZ. Altijd de daad bij het woord voegend, stond Gerard ook zelf steevast op de planken in hoofd- en bijrollen, in schaduw of licht, als hij maar kon meespelen.

En het was niet anders in de sport. In de Onoverwinnelijke Elf van het lerarenteam stond hij voorstopper of laatste man, symbolischer kan niet. Als voorstopper ging hij naar alle ballen, als laatste man was hij het sluitstuk, zeker op feesten en in de voorbereiding ervan. Gerard was de laatste-hand-legger, die controleerde of de bloem op tafel stond, of het laatste ezelsoor van het papieren tafelkleed eruit gestreken was, kortom of de kers op zijn taart stond.

Feesten is zijn 3de domein: Gerard was samen met zijn voorbeeld, pater-propagandist Jozef De Decker jaren de bezieler van het schoolfeest, in het ver verleden fancy-fair genoemd met zulke diverse ingrediënten als een autobotser, bals, Erik De Vlaeminck en andere Marva’s, gasten die hij allemaal wist te strikken voor DBZ. Daarna, in de feestgeschiedenis van DBZ, kwam ZIJN feest bij uitstek, het mosselfeest. Het is een beeld van onze vaste camera: Gerard die rondgaat bij de vele groepen oud-leerlingen die samenkomen op dat mosselfeest. Hij kent ze, hij soigneert ze speciaal, hij houdt ervan onder hen te zijn. Salesiaanser kan het niet. Maar Gerard doet nog beter: hij zet zijn spontane jovialiteit met én onder oud-leerlingen om in een gestructureerde werking. Hij wordt vanuit zijn hart en zijn betrokkenheid heel logisch de grondlegger, de père-fondateur van de oud-leerlingenvereniging Suinarda. Uiteraard staat hij daar niet alleen in, maar hij neemt het voortouw. Hij blijft 40 jaar voorzitter van Suinarda, inmiddels ook de vereniging voor oud-leraren. Het was en is zijn steen-verlegging in dit leven, zijn levenswerk dat generaties verbindt. Gerard had die volkse gave van verbinding en omgang met zowel jonge als oudere mensen.

Hij was een netwerker voor het woord bestond. Hij kon enorm veel mensen aanspreken en dingen laten doen, dikwijls met een financieel gunstig effect. In die sociaal verbindende rol werd hij extra versterkt door zijn goede vrouw Marie-Louise. Samen vormden ze een ongeëvenaarde tandem van gastvrijheid. Ten huize van Gerard is veel besproken, geboren, gedronken en gegeten in opperste gezelligheid. Het is geen woordspeling om te zeggen dat het daar letterlijk ‘de zoete inval’ was, zeker met zijn zelfgebakken carré-confituurkes naar het beproefde ouderlijke bakrecept. Wat het geheim exact was, weten we niet, maar wat we smaakten, voelden, wél wisten en nog weten is dat hij er steeds een serieuze scheut mensenliefde moet ingedaan hebben.

Gerard was een in-goed mens, met toegang tot iedereen, een ware passe-partout man. mensen als Gerard hebben we broodnodig om het samenleven hier te redden. Waar we gezellig zullen samen zijn, zekere onder DBZ’ers, daar zal Gerard steeds bij ons zijn. Je zult altijd bij ons blijven, Gerard!

Helmut De Vos:

Ik heb de beste herinneringen aan Gerard, eerst als leerkracht, later als voorzitter van suinarda, als vriend.

Als leerkracht geschiedenis wilde hij steeds het toen als ‘saai’ bestempelde vak geschiedenis toch bevattelijk en op interessante manier brengen. Ook bij Engels leerden we vaak dingen bij die niet in het handboek stonden.

Hoeveel mosselsouper’s heeft Gerard wel niet op zijn actief staan ? Zelf hielp ik als leerling en oud-leerling een paar keer mee, steeds onder toeziend oog van Gerard – hij was er gewoon altijd – die ons steeds met vriendelijke aanwijzingen de weg wees doorheen de mosselpotten en frietpannen.

In mijn jonge jaren als bestuurslid bleven we steeds na de vergaderingen wat hangen, met een trappist erbij uiteraard. En Gerard vertelde toen anekdotes, de ene na de andere; wat hebben we afgelachen toen. En op zondag had hij vaak kritiek op den eerste ploeg : “Ja jongske, gelijk da gij speeldeget, zo kannek ik het ook nog !”.

Gastvrij was hij ook ! Ik herinner me dat ik een keer was gaan fietsen en ‘per toeval’ in de Heistraat passeerde ; ik belde aan, om mijn bidon met water te vullen, en wat bleek ? Gerard en Marie-Louise zaten aan een rijkelijk koud buffet met Rik Alen. Gerard schoof prompt een stoel bij en beval me een bord mee te eten.

Samen met Roel interviewden we kersvers bisschop van Gent Luc Van Looy, en achteraf gingen we eten in de Donkersteeg.

Zo veel goede herinneringen …
The founding father van suinarda is niet meer, de man die letterlijk geschiedenis schreef op DBZ en met suinarda.

Rust in vrede Gerard ! (Helmut De Vos, 1996 LAMT)

Dirk De Jonghe:

Deze namiddag zag ik dat Gerard is overleden eergisteren.
Terug iemand die ons dierbaar is…

Ik zag hem een tweetal weken voor onze dag in Gavere, op de parking van Aveve in Zwijnaarde.
We vertelden het hem dat we eens samen kwamen met onze klas van WEB 74 in Gavere.
‘Ge moet dan doen ! … Niet laten !’
Zoals ik hem altijd heb gekend, het juiste kernachtig gezegd.
We zagen het dat hij niet te best was maar toch… Met zijn auto naar de winkel…
Jammer, weer iemand kwijt.

Ik stuurde ook mailtje naar klasgenoot Guido Elias.

Ik zal nooit vergeten wat hij ooit zei tegen mijn ouders op een oudercontactdag in de ‘lagere humaniora’… lang geleden.
‘Dirk, zou hem eens moeten kwaad maken’.
Welke leraar zegt dat van een leerling he ?
Als ik het vernam dacht ik bij mezelf, amai … een leraar die zonder woorden me kent…
Ik schrok daar van…
Hij moet het wel heel goed gemeend hebben met zijn leerlingen !
Jammer dat ik dat hem nooit gezegd heb.

Vrijdag kunnen we er niet zijn.
Op hetzelfde moment op een andere begrafenis in Bachte, ook van een goeie kennis.

Nogmaals, heel jammer !

Groetjes,
Dirk De Jonghe (1974 WEB) & Aline De Ruyck