Toon Mortier was en is een icoon op het Don Boscocollege te Zwijnaarde om vele redenen.
Eerst en vooral is hij met Gerard Brackman een van de zeldzame (leke)leraren die nog drie jaar (1959-1962) het college op Sint-Denijs-Westrem meemaakte en de overgang naar Zwijnaarde in september 1962. Daarom alleen al sprak hij met achtergrond en gezag. Dat laatste bouwde hij ook sterk op door zijn lesgeven en omgang met leerlingen en collega’s: streng, rechtvaardig, maar altijd zeer menselijk. Toon had weinig woorden nodig. Hij staarde, hij priemde in de ogen. Het zelfbesef en inzicht in eigen (niet steeds correct) gedrag steeg bij de aangestaarde. Toon toonde en zou daar hoogstens een ‘hein?’ of ‘hein!’ aan toevoegen.
Zijn parascolair engagement was legendarisch. Hij zette onbewust de (onbereikbare) norm voor elke nieuwkomer. Toon was op die manier vele malen ‘directeur’ zonder de titel te voeren: eerst van de lagere cyclus (jaar 1 tot en met 3) waar hij de lesroosters opstelde, van de decorploeg van het leerlingen- en lerarentoneel, van het middagspel, van alle schoolsporten, van de kalenderverkoop, van de Engelandreis met de derdes, van de ongelooflijke fietskampen in Nieuwkerke … in feite van alles wat maar kon gebeuren ten voordele van ‘zijn’ school. Hij ‘trok’ de school. Zijn zorg gold echter niet alleen de organisatie van een school, maar ook van mens tot mens voor de leden ervan, namelijk de leraren en de leerlingen. Zo was hij jarenlang vakbondsafgevaardigde en hielp hij alle (jonge) collega’s. Hij was zeer loyaal aan school, maar kon ook kritisch en vol humor uit de hoek komen. Zijn zinsneden sloegen vaak in als de bliksem bij heldere hemel. Steeds zetten ze aan tot nadenken. Toon is een monument op Don Bosco Zwijnaarde. We gedenken zijn innemende persoon en zijn enorme inzet, een man van weinig woorden, maar des te meer daden.